"Dziwne losy Jane Eyre"Charlotte Bronte

Powieść „Dziwne losy Jane Eyre” autorstwa Charlotte Bronte należy do klasyki literatury. Z takimi utworami jest tak, że kiedy zabierasz się do ich czytania masz już pewne skojarzenia i nastawienie.
Ja zaczynałam swoje spotkanie z Jane od przekonania ,że oto przede mną historia biednej niewinnej dziewczyny , od dziecka okrutnie doświadczonej przez los i jej wielkiej , romantycznej miłości . Dodatkowo spodziewałam się klimatu szaleństwa , ogromnych emocji , gotyckości-uogólniając nastroju, którym przesycona była książka siostry Charlotte, Emily-„Wichrowe wzgórza”. Jak wyglądała konfrontacja moich oczekiwań z rzeczywistością?
Pierwsze czym książka urzeka to styl .Nienaganny język i niezwykła lekkość , z jaką Charlotte władała piórem to niezaprzeczalny atut tej powieści. Pierwszym zaskoczeniem dla mnie była postać Jane.
Dziewczyna nie miała lekkiego życia. Rodzice wcześnie zmarli a tytułowa bohaterka wychowywana była przez ciotkę ,która jej nie cierpiała .Dziecko było częstą ofiarą agresywnego kuzyna .Potem dziewczynka trafiła do szkoły w której zaznała prawdziwego piekła na ziemi…
Mogłoby się wydawać więc, ze to jedna z tych książek ,które czyta się ze łzami w oczach a Jane to uosobienie słodkiej i bezbronnej ofiary…Na szczęście to pozory.
Głowna postać kobieca jest upartą i dumną dziewczyną, wnikliwie i ironicznie obserwującą otaczających ją ludzi. Jej rozmyślania są pełne sarkazmu a jej dusza bynajmniej nie jest wypełniona miłością do wszystkich bliźnich. Dodajmy do jej portretu brak radosnego usposobienia , słodkiego sposobu bycia i urody by uświadomić sobie jak bardzo różni się ona od typowych bohaterek powieści i romansów, zwłaszcza z XIX wieku.
Mamy możliwość obserwacji Jane .Z niepokornej dziewczynki wyrasta rozsądna , odpowiedzialna kobieta. Ma swoje zasady, chce w życiu postępować moralnie , ale nie zachodzi w niej spektakularna przemiana w altruistyczną i heroiczną piękność.
„Dziwne losy Jane Eyre” obfitują w dramatyczne chwile .Pokazują jednak również codzienność, która nie jest ani nieszczęśliwa ani też nie jest sielanką. Tych zwyczajnych dni jest więcej niż melodramatycznych zwrotów akcji. Dzięki temu klimat powieści jest nie jest przygnębiający a my mamy okazję widzieć jak główna bohaterka zmaga się z kłopotami i je pokonuje.
Trzecim ważnym aspektem dzieła Charlotte jest wątek miłosny .Praca Jane jako guwernantki w bardzo gotyckiej posiadłości pana Rochestera zaowocowała uczuciem. To właśnie w tej części powieści mamy najwięcej mrocznych elementów , sytuacji które mogą niepokoić.
Do tej pory zastanawiam się czy ukochany naszej głównej bohaterki był pozytywną postacią czy egoistycznymi niefrasobliwym mężczyzną, dążącym na przekór wszystkiemu do swoich celów? Czy zasłużył na taką osobę jak Jane? Opis ich uczucia czytałam jednak z prawdziwym zainteresowaniem.
Uważam, że to książka ,którą naprawdę warto przeczytać. Poznać tajemnicę domu pana Rochestera, odwiedzić fatalną szkołę Jane, poznać St. Johna i poczuć klimat XIX wieku w pełnej konwenansów i spokojnego piękna Anglii. Wyjątkowa dobra lektura